گردشگری روستایی در ایران، یکی از مهم‌ترین محورهای صادرات و توسعه اقتصاد

جامعه محلی و گستردگی جغرافیایی، جمعیتی و مخصوصاً ویژگی‌های معیشتی آنها در تمام جهان، به گونه‌ای است که تاثیر بسیار زیادی از منظرهای مختلف اقتصادی، فرهنگی - اجتماعی و زیست‌محیطی بر همه ابعاد محیط و نهایتاً سرنوشت نوع بشر دارند، چنانکه در صورت عدم توجه کافی به ابعاد مختلف زیستی جوامع محلی، بی‌شک نیاز این جوامع به ادامه زیست و مخصوصاً برداشت از منابع طبیعی می‌تواند آسیب‌های فراوانی به انسان و جوامع زیستی و نهایتاً آسیب‌های جدی و غیرقابل جبرانی به محیط زیست وارد کند. همچنین جوامع محلی، علاوه بر تاثیری که بر محیط و نهایتاً سرنوشت بشری دارند، خود نیز به عنوان جزئی تفکیک‌ناپذیر از محیط و  اکوسیستم، حق زندگی و برداشت پایدار از منابع دارند، لذا تمام اصول و مبانی توسعه پایدار جهانی حق جوامع محلی، روستائیان و عشایر و سایر انسان‌ها را در معیشت پایدار و اصولی و بهره برداری صحیح از منابع و در نتیجه رشد اقتصادی به عنوان حق مسلم و طبیعی زیستی  محفوظ می‌دارند و به آن تاکید دارند.  باید توجه داشت فقرزدایی و اشتغال پایدار و بهره‌برداری معیشتی، در تمام اصول توسعه پایدار جهانی تاکید شده و در حقیقت روح وجودی آن کمک به حل چالش‌ها و بحران‌های زیستی جوامع در راستای جلوگیری از آسیب بیشتر به منابع و خود انسان و همه زیستمندان  است .

مسلماً  گردشگری از جمله گردشگری روستایی نیز مانند همه انواع گردشگری، دارای اثرات مختلف در حوزه‌های اقتصادی،  فرهنگی - اجتماعی و زیست محیطی است و مانند یک لبه تیز و برنده،  دارای ابعاد تخریبی و تهاجمی (منفی)  و نیز ابعاد مثبت و تاثیرگذار است و بستگی فراوان به میزان عملکرد و نحوه مدیریت و درک صحیح از ماهیت توسعه پایدار و البته توانایی و توانمندی همه دست‌اندرکاران به عمل و اجرای صحیح برنامه‌ها،  مطابق اهداف پایدار را دارد ، لذا موضوعی به نام مدیریت مقصد گردشگری در توسعه روستایی اهمیت پیدا می‌کند و کلید گمشده رسیدن به توسعه پایدار با ابزار قدرتمند، نجات‌بخش و کاربردی گردشگری است. بسیار امیدواریم با درک ماهیت و ساختار توسعه پایدار روستایی، کشور ما نیز از پتانسیل‌های فراوان گردشگری روستایی در راستای ارتقای کیفیت زیستی و اقتصادی جوامع محلی،  اقدام  به برنامه‌ریزی کند.

 

لینک ادامه خبر